Słownik DVB

Rozwiązanie zwiększające przepustowość sieci bezprzewodowej polegające na transmisji wieloantenowej zarówno po stronie nadawczej, jak i po stronie odbiorczej.

Mówi on ile razy moc sygnału użytecznego jest większa od mocy szumów wzmacniacza. Na ten parametr wpływ mają poziom na wejściu elementu aktywnego i jego współczynnik szumów, który powinien być podany w dokumentacji technicznej wraz z informacją, czy jest wartość maksymalna, czy średnia. Praktycznie zbyt mały odstęp S/N objawia się śnieżeniem oraz przy dalszym jego obniżaniu kolejno: utratą odbioru kolorowego, zanikiem głosu i zerwaniem synchronizacji.

– bitowa stopa błędów, której pomiar dokonywany jest po korekcji Viterbiego. Wartość tego parametru jest z reguły około 10 000 razy mniejszy od BER. Służyć może raczej do długoterminowej oceny jakości sygnału, a nie do poprawności wykonania instalacji telewizyjnej.

 – bitowa stopa błędów, której pomiar dokonywany jest po zdekodowaniu a przed korekcją Viterbiego. Z punktu widzenia instalatora, pomiar tego parametru jest najbardziej istotny. 

Mówi o tym jaka cześć bitów, które docierają do odbiornika została przekłamana na skutek występujących w kanale transmisyjnym zakłóceń i interferencji. Istnieje kilka rodzajów współczynnika BER. Pomimo, że z punktu widzenia wykonawcy instalacji interesujący jest tylko jeden z nich, warto mieć świadomość tego, co jest w stanie zmierzyć miernik (większość urządzeń pomiarowych oferuje pomiar dwóch rodzajów bitowej stopy błędów BER).

MER traktować można nie jako miarę jakości sygnału, ale jako miarę marginesu, jaki pozostawia nam instalacja do całkowitego zaniku sygnału. Pominięcie tego parametru podczas pomiarów może zaowocować szeregiem niespodzianek, z których najpopularniejszą jest okresowy zanik sygnału cyfrowego spowodowany np. przez przejeżdżającą obok ciężarówkę lub gorszą pogodą. Zapewnienie marginesu bezpieczeństwa (odpowiednio dużego odstępu od klifu) poprzez pomiar MER, pozwoli uniknąć tego typu sytuacji. Typowe oraz minimalne wartości parametru MER dla uzyskania prawidłowego odbioru uzależnione są od technik modulacji. Dla modulacji 64-QAM za wartość minimalną przyjąć należy 26 dB, z kolei wartości typowe to 30-31 dB.

Application Programming Interface – jest to oprogramowanie umożliwiające łączenie, współpracę, wymianę informacji pomiędzy aplikacjami dostarczanymi przez nadawców lub dostawców usług a urządzeniami telewizji
cyfrowej służącymi do przekazywania cyfrowych sygnałów umożliwiających świadczenie usług telewizyjnych lub radiowych.

Digital Terrestrial Television. Nnaziemna telewizja cyfrowa (w języku polskim używanym skrótem jest NTC).

Spoiler content

Odbiornik telewizyjny przystosowany do bezpośredniego odbioru sygnałów DVB.

Zespolony strumień danych cyfrowych składających się z dwóch lub więcej strumieni zawierających dane o programach radiowych, telewizyjnych, CAS i usługach dodatkowych, mieszczących się w określonym kanale telewizyjnym.

Urządzenie pośredniczące, umożliwiające odbiór sygnałów cyfrowej telewizji i radiofonii, a także innych usług świadczonych w ramach DVB, za pomocą standardowego odbiornika telewizji analogowej.

Urządzenie to jest wykonywane w postaci tzw. „przystawki”. W następnej kolejności pojawią się w pełni cyfrowe zintegrowane odbiorniki i dekodery (IRD).

Odbiornik telewizji cyfrowej. Przystawka do telewizora analogowego przetwarzająca odbierany strumień cyfrowy do postaci analogowej.

STB pozwala na odbieranie telewizji cyfrowej bez konieczności zakupu cyfrowego odbiornika telewizyjnego (iDTV)

Wyłączenie emisji analogowej.

Łączenie usług (głównie w sieciach kablowych) z zakresu radiofonii i telewizji z usługami telefonicznymi oraz dostępem do Internetu.

Najbardziej popularne w Polsce pozycje satelitarne to 13°E Hot Bird (NC+, Cyfrowy Polsat, oraz około 15 polskojęzycznych kanałów FTA) oraz 19,2°E Astra ( TV Trwam).

Niewielka różnica kątowa pozwala, na równoczesny odbiór obydwu satelit z jednej anteny (tzw. układ zeza). Na obydwu pozycjach znajduje się więcej niż jedno urządzenie, dla Hot Bird są to
satelity 1, 2, 3, 6. 7A, dla Astry 1E ,1F ,1G ,1H ,1KR, 2C. Inne popularne pozycje w Europie to flota satelitów na pozycji 28.5°E (Eurobird, Astra 2), Sirius 5°E oraz Amos z pozycją 4.0°W.
Większe anteny satelitarne pozwalają na montaż i bezproblemowy odbiór 3-4 pozycji satelitarnych, czasza o wielkości 80cm skierowana na pozycje Hot Birda umożliwia ustawienie dodatkowych konwerterów na pozycje
19,2°E (Astra 1) oraz 28.5°E (Eurobird, Astry2). W efekcie do odbioru dostępne jest około 1000 programów nadawanych FTA. Osoby zainteresowane kanałami w języku niemieckim największa ich ilość odnajdą
na satelitach Astra 1, w języku polskim i włoskim – na Hot Birdzie, kanały angielskojęzyczne nadawane są głównie z pozycji 28,5 satelity Astra 2 oraz Eurobird (kanały FTA takie jak Zone Reality, Zone Horror.

Stale aktualizowaną lista kanałów prezentują serwisy internetowe King of Sat czy Lyngsat, istnieje również wiele forów dyskusyjnych które na bieżąco podają informacje o zmianach, możliwościach
odbioru różnych satelit itp. (DX-er).

DVB (Digital Video Broadcasting) jest standardem transmisyjnym telewizji cyfrowej przekazywanej z nadajników naziemnych, satelity i stacji czołowych telewizji kablowych.Podstawą tego systemu jest strumień transportowy (TS) zdefiniowany i opisany w normie międzynarodowej ISO/IEC 13818-1 .

TS składa się ze skompresowanych składowych wizji, fonii i danych oraz tablic (PSI) umożliwiających urządzeniu odbiorczemu odbiór wybranego programu telewizyjnego lub radiowego oraz danych.

Standard DVB definiuje dodatkowe tablice (SI) umieszczone w strumieniu oraz parametry transmisji w zależności od typu kanału transmisyjnego. System ten został opracowany dla sygnałów poddanych kompresji MPEG-2 ale
jest na tyle otwarty, że nowe efektywniejsze algorytmy kompresji typu MPEG-4 part10 (H.264) mogą również być stosowane do przetwarzania obrazu i dźwięku.

Jest to standard transmisji satelitarnej telewizji cyfrowej opisany w Normie Europejskiej EN 300 421. Transmisja opiera się na modulacji QPSK (4-QAM) pojedynczej nośnej.

Sprawność kodu: 1/2, 2/3, 3/4, 4/5 lub 7/8. Dla typowego transpondera o szerokości pasma 27 MHz zapewnia to przepływność użyteczną od 19,4 do 34,0 Mb/s.

Jest to standard transmisji naziemnej telewizji cyfrowej opisany w Normie Europejskiej EN 300 744.

Transmisja opiera się na modulacji od 4 do 64-QAM wielu nośnych (OFDM). Sprawność kodu: 1/2, 2/3, 3/4, 4/5 lub 7/8. Przedział ochronny: 1/4, 1/8, 1/16 lub 1/32 czasu trwania symbolu. Szerokość kanału: 6, 7 lub 8 MHz. Dla kanału o szerokości 8 MHz zapewnia to przepływność użyteczną od około 5 do prawie 32 Mb/s.

Cyfrową telewizję naziemną można odbierać za pomocą tej samej anteny odbiorczej używanej do odbioru naziemnej telewizji analogowej nadawanej w zakresie UHF tzn. w kanałach 21-60.
Antena powinna być skierowana w stronę najbliższej telewizyjnej stacji nadawczej skąd emitowane są obecnie programy ogólnopolskie TVP S.A.

Następnie odbiorca będzie musiał zaopatrzyć się w specjalną przystawkę zwaną z angielska set-top boksem i podłączyć z jednej strony do posiadanej instalacji antenowej,
a z drugiej do normalnego odbiornika TV przez wejście antenowe lub złącze EURO tak jak np. odbiornik satelitarny.

EPG (Electronic Programme Guide),
– serwisy informacyjne (superteletekst, komunikaty giełdowe, wiadomości),
– aplikacje zsynchronizowane z programem TV – totalizator, gry, głosowanie,
– handel elektroniczny i bezpieczne transakcje,
– reklama interaktywna,
– Internet.
Z punktu widzenia usług i aplikacji wyróżnia się trzy (zgodne w dół) profile:
– Enhanced Broadcast składa się z usług radiowo-telewizyjnych i ładowalnych aplikacji użytkowych zapewniających interaktywność lokalną. W tym profilu nie występuje kanał zwrotny.
– Interactive Broadcast umożliwia dostęp do szeregu usług interaktywnych związanych z nadawanym programem lub od niego niezależnych. Ten profil wymaga obecności kanału zwrotnego.
– Internet Access jest przeznaczony do zapewnienia usług internetowych. Zawiera również połączenia pomiędzy usługami internetowymi i programowymi.

Wprowadzenie telewizji cyfrowej jako sposobu przesyłania do widza dźwięku i obrazu składających się na program telewizyjny otworzyło możliwość dostarczania dodatkowych usług opartych na cyfrowej transmisji danych.

Część z nich ma charakter interaktywny. Używając pilota zdalnego sterowania odbiorca będzie mógł nawigować pomiędzy dostępnymi programami, sortować je wg zadanej cechy, programować urządzenie rejestrujące,
uczestniczyć aktywnie w teleturniejach, zdalnie dokonywać zakupów czy surfować po internecie.

Oczywiście, aby było to możliwe, odbiornik cyfrowy musi być wyposażony w pewne elementy komputera osobistego: procesor, pamięć, interfejsy wejścia-wyjścia i pewnego rodzaju system operacyjny umożliwiający
uruchamianie aplikacji użytkowych. Pierwsze odbiorniki (set-top boksy) interaktywne były dostarczane przez operatorów telewizji płatnej i najczęściej nie pozwalały na odbiór programów konkurencji.

Były wyposażone w specyficzny Interfejs aplikacji użytkowych czyli API. Interfejs zapewniał najczęściej korzystanie z EPG i systemu dostępu warunkowego czasem również umożliwiał dostęp do usług interaktywnych.

Taki (pionowy) model rynku utrudniał konkurencję i blokował rozwój rynku aplikacji. Jedynym rozwiązaniem pozwalającym na wdrażanie bardziej zaawansowanych usług było przyjęcie jednego wspólnego API dla odbiorników DVB.

Najprostszym rozwiązaniem jest zachowanie zgodności ze standardami DVB a co za tym idzie interpretacja tablic PSI/SI. Pozwala to na automatyczne tworzenie listy dostępnych kanałów, wyświetlanie przewodnika po
programach (EPG) opisującego zarówno program obecnie pokazywany (EPG present), następny program (EPG following) jak i listę programów na najbliższe godziny lub dni „program telewizyjny” (EPG schedule).

Możliwe jest także sterowanie zegarem czasu rzeczywistego w odbiorniku, przesyłanie informacji o rodzaju programu czy filmu dla systemu kontroli rodzicielskiej, itp.

Obecnie wszystkie najprostsze odbiorniki tzw. „zappery” posiadają przynajmniej część z opisanej powyżej funkcjonalności.
Jedno z ciekawszych zaawansowanych rozwiązań nazywa się Multimedia Home Platform (MHP), które zostało zestandaryzowane przez organizację DVB (www.dvb.org).

MHP definiuje zasadniczy interfejs pomiędzy cyfrowymi aplikacjami interaktywnymi i terminalami, na których są wykonywane. Zapewnia się w ten sposób separację pomiędzy dostawcami aplikacji, a różnymi
terminalami i co najważniejsze dla konsumenta – umożliwia korzystanie z usług pochodzących od różnych dostawców na tym samym terminalu.

Rynek oferuje bardzo dużą gamę urządzeń pozwalających na odbiór telewizji satelitarnej. Od najprostszych umożliwiających odbiór jedynie kanałów nie kodowanych, po odbiorniki umożliwiające nagrywanie kanałów na wbudowany dysk twardy.
Wśród typów odbiorników można wyróżnić.
Odbiorniki FTA – umożliwiają odbiór jedynie kanałów nie kodowanych, najtańsze.
Odbiorniki z wbudowanym interfejsem na kartę, pozwalają na odbiór kanałów FTA plus jednego lub kilku systemów kodowania.
Odbiorniki CI (Common Interface) – pozwalają na montaż interfejsu pozwalającego dekodować płatne kanały.
Odbiorniki platform cyfrowych, umożliwiają odbiór w mniejszym (Cyfra+) lub większym (Cyfrowy Polsat) zakresie na odbiór kanałów FTA oraz kanałów danej platformy cyfrowej, najczęściej działają jedynie z kartą platformy.
Odbiorniki z kartą sieciową lub wbudowanym dyskiem twardy, pozwalają na nagrywanie programów, udostępnianie ich w sieci itp.
Odbiorniki bazowane na systemie Linux, najbardziej konfigurowalny sprzęt, duża liczba dodatków pisanych przez użytkowników.
Odbiorniki MPEG4, HD, najdroższa i wciąż mało popularna grupa odbiorników, umożliwia odbiór programów w nowym systemie kodowania obrazu (h.264), telewizji wysokiej rozdzielczości (max. 1920×1080).

Antena sateliterna czyli antena zaprojektowana, aby odbierać (nadawać) sygnał z satelitów.
Obecne anteny posiadają czasze o średnicach od 45.72 cm (18″) do 90 cm (35″) i ustawiane są na jednego satelitę.

Jest to tak zwany DBS (direct broadcast satellite). Większe czasze pozwalają wzmocnić sygnał załonięty przez drzewa, odbiór przy złych warukach atmosferycznych czy instalację więcej niż jednego konwertera
(odbiór wielu satelitów).
Wiele osób uważa, iż sygnał wędruje wprost do konwertera, gdy naprawde jest odbijany przez czase i ogniskowany na konwerterze.

Przykładem tego jest choćby czerwony promień widoczny w trakcie odliczania na kanałach BBC News 24 oraz BBC World
W przeszłości często instalowane były anteny paraboliczne z siłownikiem pozwalającym kierować anteną, obecnie instaluje się anteny tzw. „offsetowe”, które nie zasłaniają sygnału,
a zamiast siłownika instaluje się dodatkowe konwertery pozwalające złapać inne satelity.

Ze względu na wielką ilość tradycyjnych odbiorników TV używanych na świecie nie można było zmodyfikować standardów nadawania sygnału telewizyjnego.

Dlatego też postanowiono opracować nowe normy sygnału , które mogą być odbierane tylko przez odbiorniki do tego przystosowane .

Opracowano dwie nowe specyfikacje nazwane w skrócie 720p i 1080i . Transmisja odbywa się w postaci cyfrowej , co już „na wejście” zapewnia o wiele lepszą jakość przekazu .

Do tego dużo lepsza rozdzielczość i wyższa częstotliwość odświeżania obrazu dają wręcz rewelacyjny , dożo wyraźniejszy obraz w porównaniu z telewizją analogową PAL

Ze względu na wielką ilość tradycyjnych odbiorników TV używanych na świecie nie można było zmodyfikować standardów nadawania sygnału telewizyjnego. Dlatego też postanowiono opracować nowe normy sygnału , które mogą być odbierane tylko przez odbiorniki do tego przystosowane .

Cyfrowa transmisja nadawana jest w rozdzielczości 1920×1080 pikseli jednak wyświetlane są na zmianę linie parzyste i nieparzyste z częstotliwoscią 30 razy na sekundę .

Tu również , jak widać proporcje obrazu wynoszą 16:9 . Telewizory o takich możliwościach oznaczone są Full HD i również mogą wyświetlać obraz standardowy i obraz 720p .

Pay-per-view (płać za to, co oglądasz) – system umożliwiający telewidzom oglądanie wybranych przez siebie audycji po uiszczeniu opłaty lub wprowadzeniu zamówienia drogą kablową lub telefoniczną.

W przeciwieństwie do VoD, audycje dostępne są dla każdego zamawiającego w jednym czasie.

Wideo na życzenie (skrót VoD; ang. Video On Demand – wideo na żądanie), pot. także oglądanie na żądanie ? usługa zezwalająca na oglądanie nadawanego materiału filmowego lub słuchanie nadawanego nagrania
dźwiękowego w wybranym przez kogoś czasie, późniejszym niż czas emisji.
Nadawana (także „na żywo”) audycja może być dzięki temu przesunięta w odbiorze dla pojedynczego widza i słuchacza.
Dzięki rozwojowi technologicznemu pojawiły się cyfrowe odpowiedniki magnetowidu w postaci stacjonarnych nagrywarek wideo z dyskiem twardym (tzw. Personal Video Recorder).

Urządzenia te mogą być tworzyć prywatną bibliotekę wideo dzięki znacznie dłuższym maksymalnym czasom nagrywania, sięgającym obecnie setek godzin.

 

Bieżące nagrywanie wszystkich audycji telewizyjnych przez urządzenia PVR (np. w ciągu jednej doby) umożliwia późniejsze odtworzenie tylko wybranych nagrań, o dowolnej porze, po upływie dowolnego czasu. Możliwe jest też jednoczesne nagrywanie tej samej audycji z opóźnionym odtwarzaniem (time shift).
Co więcej, PVR umożliwia również połączenie oglądania na życzenie z ideą pay-per-view, która nadaje uprawnienia do obejrzenia filmu dopiero po dokonaniu opłaty za pojedyncze wyświetlenie. W ten sposób video-on-demand razem z per-pay-view przenosi wypożyczalnie kaset VHS i płyt DVD do prywatnych mieszkań, tak jak kino domowe stara się „konkurować” z kinem tradycyjnym.
Wideo na życzenie prawdopodobnie będzie standardową usługą udostępnianą przez samych dostawców sygnału telewizyjnego. Już teraz pierwsza w Polsce telewizja cyfrowa w standardzie HDTV ? platforma „n” oferowana jest od razu z urządzeniem PVR.
VoD może dotyczyć wszystkich audycji nadawanych publicznie (bezpłatnie). Coraz częściej utożsamia się go wyłącznie z dostępem do filmów w ramach kanałów płatnych (kodowanych), których odszyfrowanie umożliwia dopiero wykupienie abonamentu (jeżeli opłata dotyczy pojedynczego filmu, nadal nazywa się to pay-per-view).

PVR (ang. Personal Video Recorder), zwany także DVR (Digital Video Recorder), jest elektronicznym urządzeniem powszechnego użytku służącym do nagrywania programów telewizyjnych na dysk twardy w formacie cyfrowym.
PVR został po raz pierwszy zaprezentowany przez firmę TiVo w 1999 roku. Od tego czasu dodano do PVR wiele nowych funkcji, jak na przykład możliwość nagrywania programów na płytach DVD.

Telewizja Cyfrowa nadawana zgodnie ze schematem kodowania i modulacji DVB.
DVB jest jednocześnie nazwą założonego w 1993 roku Projektu DVB – ukierunkowanego rynkowo konsorcjum publicznych i prywatnych organizacji
sektora telewizyjnego.
Reguły DVB są ujęte w postaci odpowiednich norm ETSI, kompresja odbywa się zgodnie ze schematem MPEG-2.

Cable Standard systemu telewizji cyfrowej DVB przeznaczony do stosowania w sieciach kablowych.

Standard systemu telewizji cyfrowej DVB przeznaczony do emisji satelitarnych.

Standard systemu telewizji cyfrowej DVB przeznaczony do emisji naziemnych.

Elektroniczny przewodnik po programach. Jest to blok dodatkowych danych opisujących programy, występujący w strumieniu cyfrowym teletekstu, DVB lub DAB. EPG pozwala na pewien stopień interaktywności; na przykład sporządzanie własnego zestawu oglądanych programów czy wyszukiwanie audycji z udziałem konkretnej osoby (aktor, prezenter).

Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych z siedzibą we Francji.

Telewizja wysokiej rozdzielczości. System telewizyjny oferujący w stosunku do systemów standardowych dwukrotnie większą rozdzielczość ze względu na zwiększoną liczbę linii w formacie obrazu 16:9

Zintegrowany cyfrowy STB i odbiornik telewizyjny jako jedno urządzenie

System operacyjny (patrz API) dla interaktywnych odbiorników telewizji cyfrowej, podobnie jak Windows lub Linux dla komputerów osobistych

Opracowany przez tę Grupę zestaw reguł (algorytmów) kodowania sygnału cyfrowego charakteryzujących się znaczną redukcją ilości danych. MPEG jest grupą roboczą działającą w ramach międzynarodowych organizacji normalizacyjnych ISO/IEC, która opracowała schematy kodowania i kompresji cyfrowych sygnałów fonicznych i wizyjnych

Algorytmy kodowania sygnału cyfrowego należące do grupy algorytmów MPEG różniące się m.in. maksymalną szybkością bitową

Specjalne algorytmy pozwalające na zmniejszenie ilości danych niezbędnych do przesłania informacji o obrazie i dźwięku bez pogorszenia jakości odbioru zauważalnego przez odbiorcę

System umożliwiający i organizujący dostęp do informacji o zawartości programów i sterowanie ich wyborem

Podmiot, który łączy w multipleksie sygnały programów i usług dodatkowych w celu ich rozprowadzenia

Strumień danych cyfrowych składający się z programów i usług dodatkowych, przesyłany w jednym kanale