Jak ustawić zez na Astrę – z tym pytaniem często spotykam się podczas rozmów.  Obecnie wszystkie oferowane dekodery na rynku obsługują funkcję DISEqC. Rozróżniamy kilka protokółów: DISEqC 1.0, DISEqC 1.1, DISEqC 1.2. Na początku wyjaśnię czym jest „zez”. W zależności od protokółu mamy możliwość obsługi określonej ilości satelit oraz np. obsługi pozycjonera.

Przed pojawieniem się układów „zez” do odbioru sygnału z kilku pozycji geostacjonarnych (satelit) przy użyciu jednej anteny służyły siłowniki lub pozycjonery.
W praktyce zastosowanie układu zeza z przełącznikiem DISEqC można wykonać na dwa sposoby:

• Pierwszy to umiejscowienie dodatkowych konwerterów obok tego który jest ustawiony centralnie (najczęściej Hot Bird).
• Drugi to konwertery umieszczone po obu stronach głównego „ogniska anteny” (w takim układzie warunki odbioru są jednakowe dla wszystkich satelit ).

Zwiększanie kąta zezowania powoduje osłabienie odbieranej wiązki a jako max wartość ustawianych kierunków satelitarnych można przyjść 15 stopni w prawo i lewo od głównego ogniska. Oczywiście zależy to od modelu anteny. Do odbioru sygnału z satelit o większym kącie lub większej liczby obsługiwanych satelit służą dedykowane anteny wielo ogniskowe (Przykładowy widok poniżej).

Wybór satelit  jest sprawa indywidualną.
W Polsce standardowo spotkać możemy układy od Astry 2 do Amosa – choć są pewne ograniczenia jak chociażby minimalna odległość odbieranych pozycji, wynosząca ok 5 stopni.
Ograniczenie to zmniejsza się przy dużej czaszy (ok 1.2m średnicy i pozwala na umieszczenie dodatkowego konwertera np: między Hot Birdem a Astrą,  EutelsataW2(16E)) lub wykorzystania specjalnych anten (Patrz zdjęcie powyżej).

Koniecznym warunkiem skorzystania z „zeza” jest uzupełnienie zestawu o przełącznik diseqc.

RODZAJE UCHWYTÓW

Spotkać można różne typy, od stworzonych specjalnie dla danej anteny do uniwersalnych, które można wykorzystać praktycznie dla każdego zestawu antenowego.
Różnią się głównie sposobem mocowania i indywidualnymi rozwiązaniami regulacyjnymi, ale przeznaczenie i zasada działania pozostaje ta sama.
Poniżej przedstawiam kilka przykładów uchwytów konwerterów do zez-a.

 

 

 

 

Posiadając antenę współpracującą z jednym satelitą, musimy dokupić konwerter (ewentualnie dwa lub trzy w zależności jak bardzo chcemy nasz zestaw rozbudować, przełącznik diseqc, złącza (efki), przewód i uchwyty na zezujące konwertery.
Zaczynając montaż musimy wiedzieć, że zakładając zeza na antenę talerz będzie nam działał jak lustro, a konwerter będzie widział odbicie sygnału od talerza.
Dla lepszego zobrazowania przykład: mając antenę ustawioną na Hot Birda dokładamy konwerter na Astrę(19,2E), którą mamy z lewej strony Hot Birda patrząc od strony anteny. Konwerter montujemy po prawej stronie konwertera na Hot Bird patrząc od strony anteny.  
Tą zasadę stosujemy dla wszystkich wybranych pozycji w układzie zezującym.
Konwerter z uchwytem mocujemy do głównego wysięgnika obok centralnego (odległość zależna od namierzanego satelity i wielkości czaszy
Teraz poprzez przygotowany wcześniej przewód łączymy konwerter z DISEqC (pamiętając pod jaki port podłączamy konwertery odpowiedzialne za satelity.

Miejsce umieszczenia diseq jest bez różnicy, ale sensowniejsze wydaje się umocowanie go w pobliżu anteny

USTAWIENIE KONWERTERA

W domowych warunkach nie posiadając miernika ustawienie konwertera najlepiej wykonać pomijając przełacznik DISEqC i na ten czas konwerter połączyć bezpośrednio z dekoderem z dokonanymi ustawieniami anteny pod satelitę, którego aktualnie ustawiamy.
Szukając sygnału z wybranego satelity musimy się uzbroić w cierpliwość i ustawienie wykonywać malutkimi ruchami.
Parametry kanałów z interesującego nas satelity potrzebnych do wpisania w tunerze możemy znaleźć w internecie.
Po namierzeniu wybranego satelity sprawdzamy jeszcze dla innych kanałów poziom sygnału i gdy jest zadawalający dokręcamy mocowania i cieszymy się z dodatkowych możliwości naszego zestawu.

Podstawowym warunkiem prawidłowego odbioru jest stabilnie umocowana antena do ściany balustrady lub innego elementu zapewniającego stabilność konstrukcji.